30. września 2006 roku odbyła się uroczystość nadania imienia
„Polskich Olimpijczyków” naszemu gimnazjum.
Ceremonia rozpoczęła się o godzinie 10:00 w kościele mszą świętą, na której ks. prałat Grzegorz Karolak poświęcił sztandar szkoły. Następnie cała społeczność szkolna wraz z orkiestrą przemaszerowała w kierunku gimnazjum. Dalsza część uroczystości odbyła się przed budynkiem szkoły. Dyrekcja przywitała przybyłych gości. Następnie wszyscy wszyscy zaśpiewali hymn gimnazjum , który specjalnie na ta uroczystość skomponował pan Sławomir Małecki.
Potem przemawiali zaproszeni goście: Burmistrz Miasta Leszek Dzierżewicz, przedstawiciel PKOL Zenon Licznerski oraz dyrektorzy zaprzyjaźnionych placówek oświatowych. Następnie uczniowie dokonali prezentacji polskich olimpijczyków, którzy przybyli na uroczystość. Po czym nastąpiła długo oczekiwana chwila, reprezentacja uczniów naszej szkoły wciągnęła flagę olimpijską na maszt, a przedstawiciel PKOL-u, pan Zenon Licznerski, zapalił znicz stojący na placu. Burmistrz wraz z przewodniczącym Rady Rodziców odsłonili tablice z nową nazwą gimnazjum.
Uczestnicy uroczystości obejrzeli przedstawienie przygotowane przez uczniów szkoły o historii igrzysk olimpjskich.
Na uroczystość nadania Publicznemu Gimnazjum w Ciechocinku imienia Polskich Olimpijczyków przybyli zaproszeni olimpijczycy.
Prezentujemy ich sylwetki:
JANCZENKO TADEUSZ
nauczyciel wf, trener, czołowy dziesięcioboista pierwszej połowy lat siedemdziesiątych, uczestnik IO w Monachium (1972).
Urodzony 9. stycznia 1946 w Świebodzinie (syn Aleksandra i Anny), ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bydgoszczy (1973) i poznańską AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł mgr wf (specjalność sport). 10-boista klubów bydgoskich: Budowlanych (1964 -1965) i Zawiszy (1966-1977), wychowanek trenera Kazimierza Koszewskiego, podopieczny trenerów: Janusza Kowalskiego i Andrzeja Mankiewicza. 3-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1970-1971), 3 starty, bez zwycięstw), 4-krotny mistrz (1969-1972) i 4-krotny rekordzista Polski w 10-boju (od 7.403 w 1969 do 7.933 w 1971). Rekordy życiowe (m. in. ): 100 m – 10.64 (6 września 1972 Monachium) i 10.5 (30 lipca 1969 Bydgoszcz), wzwyż – 2.12 (27 czerwca 1970 Warszawa), w dal – 7.74 (5 sierpnia 1971 Warszawa), 10-bój – 7869 (8006) – 10 sierpnia 1972 Warszawa. Uczestnik mistrzostw Europy (1969, 1971) i finału Pucharu Europy w wielobojach (1973, 1975), gdzie wywalczył odpowiednio: 13, 12, 7 i 8 miejsca. Żonaty (Ewa, lekarz ), syn (Michał), mieszka w Bydgoszczy. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1972 Monachium: 10-bój – 8 m. na 33 start. z wynikiem 7861 (zw. N. Awiłow ZSRR – 8454 ). Wyniki ind. Janczenki: 100 m – 10.64, w dal – 7.28, kula – 14.45, wzwyż – 2.04, 400 m – 49.10, 110 m pł – 16.89, dysk – 45.26, tyczka – 4.50, oszczep – 63.80, 1500 m – 5.01.5.
DŁUŻEWSKA-WIELICZKO MAŁGORZATA
wioślarka, srebrna i brązowa medalistka MŚ, srebrna medalistka olimpijska z Moskwy (1980), nauczycielka wf., trenerka.
Urodzona 1. sierpnia 1958 r. w Koronowie w licznej rodzinie (miała starsze siostry Agnieszkę i Teresę, młodszą Krystynę i brata Janusza), córka Sylwesrta i Krystyny Korodowskiej; absolwentka sopockiego liceum ekonomicznego (1977) i poznańskiej AWF (1985, otrzymała tytuł magistra sportu i uprawnienia trenera II kl.); wioślarka (177 cm, 70 kg), reprezentantka Gedanii Gdańsk (kariera sportowa 1974-88), wychowanka trenerów Eugeniusza Smolara i Krzysztofa Marka (klub) oraz Ryszarda Kocha (kadra). Czołowa polska zawodniczka, filar długich wioseł. Szczupła, wysoka, doskonale wyszkolona technicznie, silna i wytrzymała, pływająca dynamicznie, miała za partnerkę (reprezentacyjna dwójka bez sternika) Czesławę Kościańską, zawodniczkę znacznie cięższą, z którą się jednak doskonale uzupełniała. Obie panie w Moskwie (1980) dopłynęły aż do srebrnego medalu (w obecności całej czołówki światowej), ale niestety uniemożliwiono im start w następnych igrzyskach (Los Angeles, 1984), a miały szanse na najwyższe podium. 14-krotna mistrzyni Polski wdwójce bez sternika, dwójce ze strenikiem, czwórce ze sternikiem i ósemce (1798-84). 2-krotna medalistka MŚ: brązowa, (1979, Bled) i srebrna, (1982, Lucerna) w dwójce bez sternika z C. Kościańską, i finalistka MŚ: (1981) Monachium – 5. miejsce (dwójka bez sternika, także z C. Kościańską).
Odznaczna złotym, srebrnym i bązowym medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, w plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW uplasowała się na godnym, wysokim 10. miejscu.
*1980 Moskwa: dwójka bez sternika – 2 m. w finale (5 osad), z czasem 3.30,95 zdobywając srebrny medal (zw. NRD). Partnerka w osadzie C. Kościańska.
SZAJNA ANDRZEJ
najlepszy polski gimnastyk lat siedemdziesiątych (po supremacji braci Kubiców), wielokrotny mistrz i reprezentant Polski, mistrz Europy (1975), dwukrotny brązowy medalista mistrzostw świata (1974), trzykrotny olimpijczyk z Monachium (1972), Montrealu (1976) i Moskwy (1980).
WALKOWIAK – PILECKA – LEWICKA DANIELA
handlowiec, kajakarka, wielokrotna mistrzyni Polski, finalistka MŚ i ME, trzykrotna uczestniczka IO (1956, 1960, 1964), pierwsza polska medalistka olimpijska w kajakarstwie kobiecym (Rzym, 1960).
KUBIAK RYSZARD
chor. sł. st. WP, jeden z najwybitniejszych sterników w historii polskiego wioślarstwa, 14-krotny mistrz Polski, trzykrotny olimpijczyk (1972, 1976, 1980), brązowy medalista z Moskwy (1980) w czwórce ze sternikiem.
Urodzony 22. marca 1950 w Bydgoszczy, syn Tadeusza i Felicji Kaczmarek, absolwent miejscowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (wf), podoficer WP, trener. Wioślarz (170 cm, 50 kg), sternik, reprezentant klubów bydgoskich: KKW i Zawiszy (kariera sportowa 1966-1981), wychowanek trenera Kazimierza Naskręckiego. Chciał zostać „prawdziwym wioślarzem”, ale urodził się za późno. Chłopców mierzących 170 cm (druga połowa lat sześćdziesiątych), już na wioślarzy nie rekrutowano (szukano dwumetrowców). Sternikiem został z konieczności (decyzja trenera Kazimierza Naskręckiego), ale dzień ten uważa za najszczęśliwszy w życiu. Został bowiem jednym z najlepszych (niektórzy twierdzą, że najlepszym) sterników w historii polskiego wioślarstwa. Zaspokoił swoje wszystkie sportowe marzenia. 14-krotny mistrz Polski w dwójkach ze sternikiem, czwórkach ze sternikiem i ósemkach (1968-1984), był też trzykrotnym olimpijczykiem i zdobywcą brązowego medalu (1980), a poza tym dwukrotnym medalistą MŚ: srebrny 1975 Nottingham (partnerzy: R. Stadniuk i G. Stellak) i brązowy 1978 Karapiro (partnerzy: G. Nowak, A. Tomasiak) w dwójce ze sternikiem. Finalista i uczestnik MŚ 1970 St. Catharines: 6 m. /ósemki, partnerzy: M. Drażdżewski, J. Kodzis, K. Marek, J. Młodzikowski, J. Mazgajski, P. Miłosiński, M. Siejkowski, J. Ulczyński/, 1974 Lucerna: 7 m. /dwójki ze sternikiem partnerzy; G. Stellak, J. Ulczyński/, 1977 Amsterdam: 6 m. /dwójki ze sternikiem, partnerzy: R. Stadniuk i G. Stellak /,1979 Bled: 9 m. (dwójki ze sternikiem, partnerzy: G. Nowak, A. Tomasiak), 1981 Monachium: 8 m. (czwórki ze sternikiem, partnerzy: G. Nowak, A. Tomasiak, R. Stadniuk, G. Stellak), 1982 Lucerna: 6 m. (czwórki ze sternikiem, partnerzy: K. Gabrylewicz, P. Winczura, G. Nowak, A. Tomasiak), 1983 Duisburg: 9 m. / czwórki ze sternikiem, partnerzy: K. Gabrylewicz, G. Nowak, A. Tomasiak, P. Winczura /, 1987 Kopenhaga: 10 m. (ósemki, partnerzy: W. Florczuk, J. Gaworski, J. Streich, T. Tomiak, B. Guzior, S. Janiszewski, K. Polańczyk, P. Szmidt). Także uczestnik i finalista ME 1971 Kopenhaga: 10 m. (ósemki, partnerzy: R. Giło, K. Marek, J. Młodzikowski, J. Ulczyński, J. Mazgajski, W. Różycki, M. Drążdżewski, B. Łopata), 1973 Moskwa: 6 m. (dwójki ze sternikiem, partnerzy: G. Stellak, J. Ulczyński), 7 m. (ósemki, partnerzy: R. Giło, M. Kowalewski, J. Skowroński, A. Nowakowski, B. Piątek, Z. Walczak, J. Rafał, M. Drażdżewski). W składzie czwórki ze sternikiem zdobył jeszcze w Henley (1986)”Diamentowe Wiosła” i „Silver Goblets” oraz cenione trofeum „Prince Philipp Cup”. Zasłużony Mistrz Sportu, w plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW zajął 17 miejsce. Wdowiec, ma syna, mieszka w Bydgoszczy.
*1972 Monachium: sternik osady ósemki – 4 m. w przedb. (5 osad) z czasem 6:26.95, 3 m. w rep. (6 osad) z czasem 6:16.23, 3 m. w półfin. (6 osad) z czasem 6:31.10, 6 m. w finale (6 osad) z czasem 6:29.35 (zw. N. Zelandia – 6:08.94). Partnerami w osadzie byli: M. Drażdżewski, R. Giło, S. Maciejewski, K. Marek, J. Młodzikowski, M. Siejkowski, G. Stellak i J. Ulczyński.
*1976 Montreal: sternik osady dwójki ze sternikiem – 4 m. w przedb. (5 osad) z czasem 7:43.45, 1 m. w rep. (4 osady) z czasem 7:23.17, 3 m. w półfin. (6 osad) z czasem 7:09.33, 6 m. w finale (6 osad) z czasem 8:23.02 (zw. NRD – 7:58.99). Partnerami w osadzie byli: R. Stadniuk i G. Stellak.
*1980 Moskwa: sternik osady czwórki ze sternikiem – 2 m. w przedb. (6 osad) z czasem 6:47.61, 1 m. w rep. (5 osad) z czasem 6:32.28, 3 m. w finale (6 osad) z czasem 6:22.52, zdobywając brązowy medal (zw. NRD – 6:14.51). Partnerami w osadzie byli: G. Nowak, R. Stadniuk, G. Stellak i A. Tomasiak; sternik osady ósemki – 3 m. w przedb. (5 osad) z czasem 6:00.43, 3 m. w rep. (3 osady) z czasem 5:47.35; osada polska nie wystąpiła w finale B o miejsca 7-9, odp. z konk. Partnerami w osadzie byli: W. Beszterda, P. Borkowski, M. Kowalewski, W. Kujda, G. Nowak, R. Stadniuk, G. Stellak i A. Tomasiak.
LICZNERSKI ZENON
st. chor. sztab. WP, trener, czołowy sprinter lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, członek srebrnej sztafety z IO w Moskwie (1980).
Urodzony 27. listopada 1954 w Elblągu (syn Jana i Janiny), absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej Zakładów Mechanicznych „Zamech”, podoficer WP, trener. Lekkoatleta (182 cm, 74 kg) Startu Elbląg (1969-1972), Lechii Gdańsk (1972-1974), Górnika Zabrze (1975-1976) i Legii Warszawa (1977-1987) specjalizujący się w sprincie (pech, częste kontuzje). Wychowanek trenera Bogdana Dudelewicza (Start), podopieczny trenerów: Winicjusza Nowosielskiego, Sławomira Nowosielskiego, Sławomira Wąsowskiego i Tadeusza Cucha. 31-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1984 (52 starty, 1 zwycięstwo indywidualne), 15-krotny rekordzista kraju (100, 200, 4 x 100 klubowa i reprezentacyjna), 14-krotny mistrz Polski: 100 m (1976, 1977), 200 m (1976, 1977), 4 x 100 m (1976-1981, 1983-1985, 1987). Rekordy życiowe: 100 m – 10.22 (25 czerwca 1976 Bydgoszcz), 200 m – 20.63 (19 czerwca 1978 Warszawa). Dalsze największe sukcesy odniósł także wraz z kolegami w reprezentacyjnej sztafecie 4 x 100 m. Zajęła ona m. in. 3 m. (Montreal 1979) i 1 m. (Rzym 1981) w Pucharze Świata oraz zdobyła tytuł mistrza Europy (1978), gdzie partnerami w sztafecie byli: Z. Nowosz, L. Dunecki i M. Woronin. Dwa dalsze pierwsze miejsca wywalczyli nasi sprinterzy podczas finału Pucharu Europy: w Turynie (1979) i Zagrzebiu (1981). Był także medalistą (brązowym) HME w Katowicach (1975) w biegu na 60 m. Mistrz Sportu, odznaczony m. in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Jadwiga), ma syna (Grzegorz). Mieszka w Warszawie.
*1976 Montreal: 100 m – 2 m. w III przedb. (7 zaw.) z czasem 10.60, 6 m. w IV ćwierćfin. (7 zaw.) z czasem 10.52, odp. z konk. (zw. H. Crawford, Trynidad – 10.06); 4 x 100 m – 3 m. w I przedb. (7 zesp.) z czasem 39.41, 1 m. w II półfin. (8 zesp.) z czasem 39.09, 4 m. w finale (8 zesp.) z czasem 38.83 (zw. USA – 38.33). Partnerami w sztafecie byli: A. Świerczyński, B. Grzejszczak i M. Woronin.
*1980 Moskwa: 200 m – 4 m. w IX przedb. (7 zaw.) z czasem 21.36, 5 m. w II ćwierćfin.(8 zaw.) z czasem 21.22, odp. z konk. (zw. P. Mennea, Włochy – 20.19); 4 x 100 m – 2 m. w II przedb. (8 druż.) z czasem 38.83, 2 m. w finale (8 druż.) z czasem 38.33 (zw. ZSRR – 38.26). Partnerami w sztafecie byli: L. Dunecki, M. Woronin i K. Zwoliński.
ULCZYŃSKI JERZY
ps. „Truskawa”, ekonomista, instruktor sportu, wioślarz klubów szczecińskich i bydgoskich, mistrz Polski, finalista mistrzostw świata i Europy, olimpijczyk z Monachium (1972) i Montrealu (1976).